#lang en

#pubdate 2024-01-18T20:09:13

#topics abolisyon,anarşist feminizm,cinsiyet,kadın,komünizasyon

<quote>

</quote>

Komünizasyon devrimci bir pozisyon değildir, devrimden sonra inşaa ettiğimiz bir toplum biçimi değildir. Bir taktik, stratejik bir perspektif,bir örgüt ya da bir plan değildir. Komünizasyon, eğer bir devrim olacaksa sınıf mücadelesi seyrinde almamız gereken bir dizi önlemi tanımlar.

Mücadeledeki bu büyüyen boşluklar karşısında;

<quote>

“Proletaryanın bir bölümü, mücadelesinin taleplere dayalı karakterinin ötesine geçerek, komünizasyonlaştırıcı önlemler alacak ve böylece proletaryanın birleşmesini başlatacaktır ki bu, insanlığın birleşmesiyle, yani bireylerin kendi tekillikleri içinde kendi aralarında kurdukları toplumsal ilişkiler bütünü olarak yaratılmasıyla aynı süreç olacaktır”[4]

</quote>

Dolayısıyla TC için proletarya içindeki bölünmeler yalnızca devrim sırasında üstesinden gelinmesi gereken bir şey değil, aynı zamanda bu üstesinden gelmenin de kaynağıdır. Belki de bu nedenle TC, komünizasyon teorisyenleri arasında tek başına, proletarya içindeki belki de en temel bölünme olan toplumsal cinsiyet ayrımını incelemeye kendini adamıştır. TC'nin toplumsal cinsiyet üzerine çalışması görece yenidir, özellikle de son otuz yılını birkaç temel fikri tekrar tekrar rafine ederek ve yeniden ifade ederek geçirmiş bir grup için. Toplumsal cinsiyet üzerine 2008 yılında yazdıkları ana metin nihayet 2010 yılında (iki ek ile birlikte) Distinction de Genres, Programmatisme et Communisation adıyla dergilerinin 23. sayısında yayınlandı. TC ezoterik formülasyonlarıyla tanınır. Yine de, biraz çabayla, fikirlerinin çoğu açık bir şekilde yeniden yapılandırılabilir. Toplumsal cinsiyet üzerine çalışmaları geçici olduğu için uzun alıntılar yapmaktan kaçınıyoruz. TC, komünizasyonun kapitalist toplumsal ilişkilerin ortadan kaldırılması kadar toplumsal cinsiyetin ortadan kaldırılmasını da içerdiğini iddia etmektedir. Çünkü kapitalizmi ayakta tutan bölünmeler toplumsal cinsiyet bölünmesini, toplumsal cinsiyet bölünmesi de diğer tüm bölünmeleri ayakta tutar. Yine de, her ne kadar TC toplumsal cinsiyetin üretimine ilişkin titiz bir tarihsel materyalist teori geliştirme yolunda adımlar atsa da, sonuçta toplumsal cinsiyeti zaten var olan kapitalist üretim tarzı teorisine dikmekten öteye gidememektedir (bunun nedeni büyük ölçüde önemli bir Fransız feminist olan Christine Delphy'nin çalışmalarına dayanmalarıdır[5]).

İşçi hareketinin ölümü başka metinlerde de ele alınmıştır.[19] Ölümü aynı zamanda devrimin tarihsel bir biçiminden diğerine geçişi de işaret etmektedir. Bugün kadınların sınıf mücadelesi içindeki varlığı ancak bir yarık (l'ecart), sınıf çatışmasında onun koşullarını istikrarsızlaştıran bir sapma olarak işlev görebilir. Bu mücadele, herhangi bir verili durumda katılımcıların çoğunluğunu oluştursalar bile, onların mücadelesi olamaz. Proleterler bir sınıf olarak hareket etmeye devam ettikleri sürece, aralarındaki kadınlar kaybetmekten başka bir şey yapamazlar. Bu nedenle mücadele sırasında kadınlar erkeklerle çatışmaya girecektir. Hareketi rayından çıkardıkları, ana hedeflerinden saptırdıkları için eleştirileceklerdir. Ancak mücadelenin 'hedefi' başka bir yerde yatmaktadır. Proletarya ancak bu (ve diğer) çatışmaların içinden, sınıf aidiyetini dışsal bir kısıtlama, sermaye ile ilişkisinin ötesinde herhangi bir şey olabilmek için aşması gereken bir çıkmaz olarak görmeye başlayacaktır. Bu üstesinden gelme, toplumsal cinsiyeti ve aramıza giren tüm diğer ayrımları yok eden komünizasyon olarak sadece devrimdir.

[2] Bakınız ‘Misery and Debt’, Endnotes 2 (2010): 20–51, http://endnotes.org.uk/ articles/1.

[3] Bu konudaki önemli bir tartışma için bkz: Endnotes 1 (2008), http://endnotes.org. uk/issues/1

[4] Théorie Communiste, 'The Present Moment', yayınlanmadı.

[5] Christine Delphy ve Diana Leonard, Familiar Exploitation (Cambridge: Polity Press, 1992).

[6] Tüm insanlar erkek ve kadın kategorilerine uymaz. Mesele, toplumsallaşmış bir cinsiyetten farklı olarak doğallaştırılmış bir cinsellik teorisini temellendirmek için biyoloji dilini kullanmak değildir. Ayrım gözetmeyen doğa, doğal ortalamaları alan ve onları davranış normlarına dönüştüren bir sosyal yapıya entegre olur. Tüm 'kadınlar' çocuk doğurmaz; belki bazı 'erkekler' doğurur. Bu onları, cinsel normlara uygunluğu sağlamak için bazen doğumda değiştirilen bedenleri de dahil olmak üzere, toplumun katı kurallarına daha az borçlu yapmaz.

[7] Bu istatistikler, bazen bizzat kadınlar tarafından uygulanan kadınlara yönelik şiddetin, onları türlerin cinsel üremesindeki rollerine sıkı sıkıya bağlı tutmak için her zaman ne ölçüde gerekli olduğunu açıkça ortaya koymaktadır. Bakınız Paola Tabet, 'Natural Fertility, Forced Reproduction', Diana Leonard ve Lisa Adkins, Sex in Question (Londra: Taylor and Francis, 1996).

[8] Demografiye giriş için bakınız Massimo Livi-Bacci, A Concise History of World Population (Malden, Mass. ve Oxford: Blackwell, 2007).

[9] Ellen Meiksins Wood, ‘Capitalism and Human Emancipation’, New Left Review I/167 ( Jan-Feb 1988): 3–20.

[10] Bu terim Japonya'dan gelmektedir, bakınız Makotoh Itoh, The Japanese Economy Reconsidered (Palgrave 2000).

[11] Johanna Brenner ve Maria Ramas, 'Rethinking Women's Oppression', New Left Review I/144 (Mar-Apr 1984): 33-71.

[12] Johanna Brenner ve Maria Ramas, 'Rethinking Women's Oppression', New Left Review I/144 (Mar-Apr 1984): 33-71.

[13] Kadınların mülkiyetle ilişkisine dair daha gelişmiş bir teori için bakınız 'Notes on the New Housing Question', Endnotes 2 (2010): 52-66, http://endnotes. org.uk/articles/3. Bu gevşemenin zemini ve zamanlaması queer teorinin sınırları içinde açıklanamaz kalmıştır.

[14] Brenner ve Ramas, 'Rethinking Women's Oppression'.

[15] Bu anlamda, elbette sadece kadınların işçi hareketi içindeki durumunun tarihiyle ilgileniyoruz. Burjuva oy hakkı savunucuları, mülkiyete dayalı oy kullanma niteliklerini savundular - böylece kadınları sınıf düşmanı olarak dışladılar. Yirminci yüzyılın ortalarına gelindiğinde, aynı burjuvalar kadınların annelik rolünün savunucuları haline geldiler - aynı zamanda 'tehlikeli sınıflar' arasında kadınların bedenlerini kontrol etmek için örgütler kurdular.

[16] Joan W. Scott, Only Paradoxes to Offer (Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 1996).

[17] Radikal feminizm 20. yüzyılın ikinci yarısında ilginç bir yörünge izleyerek önce çocuk doğurmayı, sonra ev işlerini ve nihayet cinsel şiddeti (ya da erkek orgazmını) kadınların ezilmesinin temeli olarak kabul etti. Sorun, bu feministlerin her durumda, tarihsel bir olgu haline gelen şey için tarih dışı bir zemin aramalarıdır.

[18] Kadınların işçi hareketi içindeki konumunun tarihi hakkında bakınız Geoff Eley, Forging Democracy (Oxford: Oxford University Press, 2002).

[19] Théorie Communiste, 'Much Ado about Nothing', Endnotes 1 (2008), http://endnotes.org.uk/articles/13.